Rozdział 22

Thomas

Siedzę między biurkiem a szafą.

Po powrocie do domu, zjadłem obiad, odrobiłem lekcje i zacząłem panikować.

Płaczę. Ciągnę się za włosy. Moje ciało trzęsie się, jakbym stał kilka godzin na mrozie. W głowie mam chaos. Myśli biegają po moim umyśle; żadnej z nich nie mogę złapać i się na którejś skupić. Wszystkie pędzą w miliony różnych stron. Są tak bardzo nieskładne, tak bardzo popieprzone. Zupełnie jak ja.

Na łóżku leży mój plecak, w nim portfel, a jego wnętrzu leki. Nie wezmę ich. Nie chcę ich brać. Kiedy to robię mam wrażenie, że się staczam, że staję się jeszcze większym wariatem. Jestem świrem, który musi łykać proszki, aby móc normalnie funkcjonować wśród ludzi. A oni wszyscy ryją na moim ciele jedno słowo - „Pomyleniec”.

* * *

Nauczycielka oddaje kartkówki ze słówek działowych z francuskiego. Nick chwali mi się „A”– jego pierwszym od początku roku. Na mojej kartce widnieje wielkie, czerwone „E” – moje pierwsze kiedykolwiek. Szatyn zerka na ocenę, jaką dostałem i praktyczne pustki w odpowiedziach. Patrzy na mnie, marszcząc brwi.

- Mi też czasem nie chce się uczyć – parskam, chcąc go uspokoić.

Prawda jest taka, że zamiast o słówkach z francuskiego, myślałem o tym kim jestem, czym jestem i dlaczego jestem.

Jestem elementem, małą częścią współczesnego świata.*

Jestem, oddycham, każdego dnia wstaję z łóżka, ale po co, na co i dlaczego?

Sam nie wiem, po co pytam o istnienie.*

Jestem, czuję, mówię, poruszam się, ale po co, na co i dlaczego?

Skąd się wziąłem? Dokąd biegnę?*

Nie wiem.

* * *

Łzy czerwone

wypłynęły z piekieł

Gdzie jesteś, Lucyferze?

Mój upadły aniele

Czy było nam

aż tak źle w niebie?

Teraz tkwimy

W ogniach piekielnych

Gdzie nie ma marzeń,

bo poszły z dymem

wszystkie gwiazdy

Same krzyki

Same wrzaski

Lucyferze,

Gdzie jesteś mój upadły aniele?

Czy ty też przegrałeś

swą bitwę w niebie?

Czy to Ty przeniosłeś

piekło do mych krain

Gdzie piękno i dobroć

już dawno za nami?

Czy to brak litości,

a może brak miłości

Tobą targały?

Zlituj się nade mną

Mój upadły aniele

Przestań już żlopić

rany w mym ciele

Łzy czerwone

skowyją nieznośnie

Nie mścij się na mnie

Mój upadły aniele

We dwoje zrobimy

Im zemstę w niebie

Runie Ziemia

Spadną obłoki

Niczym wisielce na wietrze

zawisną wielkie wiersze

Że Bóg zamknął oczy

I już nigdy więcej

Ich nie otworzy

Odlecimy razem

Mój upadły aniele

Posklejam Ci skrzydła

Zostawmy popioły

Ty przy mnie

Ja przy Tobie

Mój aniele...

Łzy czerwone już wyschły

Zostały tylko blizny.**

* * *

Budzę się godzinę przed budzikiem. Już teraz zaczynam myśleć. Dlaczego? Chciałbym móc przestać choć na chwilę. Kilka minut bez myślenia. Parę sekund ciszy i spokoju. Chciałbym przespać całą noc, bez ciągłego budzenia się i wiercenia. Albo chociaż zasnąć i się nie obudzić. Bo po co wstawać i udawać żyjącego, skoro wewnątrz jest się martwym? Ciało pokłócone z duszą. Niech się w końcu pogodzą. Tak samo jak te myśli. Niech się wyłączą i przestaną mnie nękać.

Chciałbym. Co chciałbym? Żyć a może umrzeć?

Chciałbym odetchnąć.

Spoglądam na zegarek w telefonie. Minęło pięć minut, choć myślałem, że godzina. Jak ten czas wolno płynie na myśleniu. Ale przynajmniej wymyśliłem.

Wstaję, ubieram się i idę do łazienki. Myję zęby i twarz, rozczesuję włosy. Wracam. Z plecaka wyciągam podręczniki i zeszyty; niedbale wrzucam je do szafki biurka. Zostawiam w nim jedynie portfel, zapasowe rękawiczki i papierosy. Kot obserwuje mnie, jak pod wpływem emocji przeszukuję szuflady w poszukiwaniu słuchawek i zapalniczki.

Idioto, przecież są w plecaku.

Schodzę na dół. Ubieram kurtkę, wiążę buty, owijam szyję szalikiem, a w rękę biorę czapkę. Wychodzę i cicho zamykam za sobą drzwi.

Przepraszam mamo.

Na zewnątrz nadal jest ciemno i niewyobrażalnie zimno. Śnieg powoli spływa z nieba, a duże, białe płatki kontrastują na moich włosach. Strzepuję z nich biały puch i zakładam czapkę. Z moich ust ulatuje obłok pary, kiedy wzdycham bezradnie. Zawrócić jak gdyby nigdy nic? Przykleić uśmiech i obracać wszystko w żart? Już mnie to zmęczyło.
Poprawiam plecak i idę przed siebie. Na przystanku autobusowym odpalam papierosa. Czerwonymi z zimna palcami trzymam filtr, a sinymi ustami zaciągam się dymem z rozżarzonego tytoniu. Miejskim jadę na dworzec. Na nim spędzam dwadzieścia minut siedząc na ławce.

Dzwoni mój telefon – mama.

- Thomas gdzie jesteś? - pyta przejęta.

- Wyszedłem wcześniej, bo umówiłem się z Nickiem – kłamię.

- Proszę cię, następnym razem mów mi wcześniej o takich rzeczach.

- Dobrze, przepraszam. - Rozłączam się.

Pociągiem jadę do Genesee.

Czasem mam taką ochotę, by wyjść i nie wrócić z powrotem. By wszystko za sobą zostawić, by zapomnieć. Wtedy myślę, by skończyć to wszystko. Znowu się myślę. Dlaczego ja ciągle myślę? Miałem przestać.

Przesiadka. Turystycznym busem jadę do Squaw Mountain.

Może tutaj zaznam ciszy i spokoju. Może moje myśli rozpłyną się gdzieś w górach, dając mi odetchnąć. Może wejdę na szczyt i zrozumiem sam siebie. Może spadnę z urwiska. Może zniknę gdzieś na poza szlakiem. Może w końcu odetchnę pełną piersią.

Czasem trzeba zrobić coś lekkomyślnego.

Kiedy wchodzę na szlak, znów dzwoni mój telefon – Nick. Wpatruję się w ekran, w cztery litery. Stoję jak w wryty i nie wiem co mam zrobić. Rozłącza się. Mija chwila i znów dzwoni. A ja znów nie wiem, co zrobić. Chyba odbiorę? Ale po co? Przecież mu nie powiem.

Niewiele myśląc naciskam zieloną słuchawkę.

- Thomas, gdzie jesteś? - pyta zmartwiony. Wyobrażam sobie, jak marszczy brwi.

Nie odpowiadam. Bo niby co miałbym mu powiedzieć?

- Thomas?

Cisza.

- Gdzie jesteś? Martwię si-

Rozłączam się. Wyłączam telefon i chowam go do plecaka.

Podążam szlakiem. Czuję jak łzy zamarzają mi na policzkach. Nadal myślę. Miałem nie myśleć. Przestań myśleć!

Nie mogę.

Musze myśleć i wymyślić.

Więc zaczynam myśleć intensywniej niż kiedykolwiek wcześniej.

* * *

Po co mi sprawne dłonie

skoro wszystko, czego dotknę

rozpada się?

I na co nogi,

które nawet nie potrafią samodzielnie

stanąć w kolejny dzień?

Moja klatka piersiowa

unosi się

i opada

A ja nie

Ja już tylko spadam

Opadam...

Tlen wypełnia me płuca

Moja dusza nie oddycha

Patrzę,

a nie widzę przyszłości

Słyszę,

lecz głuchnę na wasze głosy

Mój żołądek trawi

Ja nie potrafię strawić siebie

I mimo że mam siły w nogach

padam na kolana.**

* * *

Płaczę cicho z bólu.

Śmieję się z własnej głupoty.

Jestem pomyleńcem, szaleńcem, zagubionym chłopcem.

Skręcam w prawo. To jest ta właściwa ścieżka. Tędy muszę iść. Przecież to takie łatwe, wystarczy mieć mapę. W końcu ją znalazłem. Psychiatryk w mojej głowie zyskał lekarzy. Wariackie myśli trafiły do sal, chodzą na terapię. Już nie bawią się w berka i nie chowają się po kątach. Wszystkie złapałem i znalazłem.

Krzyczę przeraźliwie. Krzyk jest głośny, rozdarty; zwycięski i przegrany. Działa, bo wszystko wraca na miejsce, układa się w logiczną całość.

Łzy obmywają moje rany i niczym lek zlepiają je nie pozostawiając blizn.

Śmiech dodaje otuchy.

Wszystko staje się jasne.

Wszystko staje się proste. Przecież to takie łatwe i przejrzyste. Dlaczego ja wcześniej na to nie wpadłem? Byłem głupi, jestem głupi. Ale już będzie lepiej. Bo już wiem, już wszystko jest jasne.

Przyśpieszam kroku.

To ja.

To byłem ja.

Ja sam.

Taki bezradny. Taki głupi.

To nie „Coś”

To ja.

Ja sam siebie. Sam siebie ograniczam i hamuję.

To takie proste.

Takie łatwe.

Jaki ja byłem głupi.

Sam siebie hamowałem, już nie będę.

Już nie.

Już dość.

Myśli w mojej głowie cichną. W końcu nie ma chaosu. Dlaczego? Bo już wiem. Bo nad tym zapanowałem.

Pięć godzin w górach.

Czterdzieści nieodebranych połączeń.

Sześćdziesiąt nieprzeczytanych sms-ów.

Miliony wylanych łez.

Tyle potrzebowałem, by zrozumieć, że sam sobie jestem wrogiem.

Wystarczyło pomyśleć. Myśleć. Coś czego nienawidziłem – myślenia o tym wszystkim. Po prostu musiałem zrobić to w inny sposób. Na chwilę zapomnieć, przestać się katować i spojrzeć czysto na to, co jest i było, na to co może być.

Nie pozwolę ci zniknąć, Thomas. Już nie.

Szybkim krokiem schodzę z góry. Muszę wrócić. Muszę przeprosić, za to że nie dawałem znaku życia. Muszę im wytłumaczyć, dlaczego to zrobiłem, co dzięki temu zyskałem. Zrozumieją, na pewno. A jeśli nie, to będę im tłumaczył do skutku.

Ślizgam się. Tracę równowagę i upadam. Moje ciało bezwiednie turla się z górki. Otacza mnie przeraźliwe zimno, dławię się śniegiem. Uderzam w coś głową.

* * *

Może zgubiłem się

Mimo że zabrnąłem w mrok

Wymieszałem z błotem krew

Ocaleję mimo to

Trzeba uprzytomnić sobie, że

Nawet kiedy wszystko straci sens

Znajdziesz przestrzeń, gdzie

Wielka wiara tłumi lęk

I jeżeli tak ma być, że pomimo wszystko

Ja wydostanę się

To chyba warto

Wierzyć***

* * *

Czuję chłód na policzkach, a przed oczami mam ciemność. Pod palcami wyczuwam coś zimnego. Ja sam cały jestem lodowaty.

Uchylam powieki, ale zaraz z powrotem je zamykam, przez rażącą jasność. Daję sobie chwilę, po czym ponawiam próbę. Rozmarzane kształty powoli formują się w liche, ośnieżone korony drzew.

Biorę głęboki wdech i powoli wypuszczam powietrze z ust.

Żyję.

Nie „przeżywam kolejny dzień”, „próbuję jakoś przetrwać”.

Ja żyję naprawdę.

Koniec

_________

*Cytat z utworu „Kim jestem?” zespołu Romantycy Lekkich Obyczajów

**Autor: A.J.

***Cytat z utworu „Pierwsze wyjście z mroku” zespołu Coma